Kościół pw. św. Wojciecha w Osieczanach

Dokładny czas powstania parafii w Drogini nie jest jeszcze znany. Pierwsze wzmianki źródłowe o niej znajdujemy dopiero w wykazie „ŚWIĘTOPIETRZA” z lat 1325 – 1327, które składał wówczas pleban drogiński ks. Piotr w wysokości 5 grzywień. W tych latach Droginia była jedną z najbardziej zaludnionych wsi w okolicy. Liczyła wówczas ok. 390 dusz. Kościół w Drogini w bardzo trudnych i zmiennych kolejach losu przetrwał do dziś. Nieco w innej wersji historia parafii jest dostępna w przedsionku kościoła w Drogini. Od początku historia parafii w Drogini i przynależnych do niej miejscowości wraz z Osieczanami i Buliną mają swoją bogatą historię ( zarys dziejów parafii prof. Aleksandra Mysińskiego). Na początku XX wieku ze względu na dużą odległość Osieczan od Drogini na prośbę właściciela dworu w Osieczanach Jana Dunin- Brzezińskiego Ksiądz Kardynał Adam Stefan Sapiecha wydał zezwolenie aby mała kaplica dworska stała się publicznym obiektem sakralnym umożliwiając tym samym mieszkańcom Osieczan udział we Mszy Świętej. Po przymusowej parcelacji majątku ziemskiego Brzezińskich w roku 1945 państwo przejęło nieprawnie zabudowania dworu w Osieczanach, zamykając mieszkańcom wsi dostęp do kaplicy dworskiej, która stała się własnością parafii. Udostępniono ją ponownie dla celu kultu ponownie po październiku 1956 roku. W roku 1963 władze powiatowe w Myślenicach ponownie zamknęły kaplicę należącą do dworu Brzezińskich. Skłoniło to mieszkańców Osieczan do poszukiwania miejsca sprawowania Mszy Świętej w niedzielę.

Z propozycją przygotowania miejsca gromadzenia się wiernych na niedzielną liturgię wystąpili sami mieszkańcy Osieczan. Była to kaplica Trzeciego Upadku na Kmieciach, której powstanie datuje się na początek XVIII wieku. Propozycję tę podjął natychmiast ówczesny proboszcz  Ksiądz Ludwik Frączek. W tych latach również ważą się dalsze losy parafii w Drogini. Były to lata 1965-73 i podjęcie decyzji Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie o budowie zbiornika wody pitnej dla miasta Krakowa. W roku  15 marca 1974 Wojewoda Krakowski Wit Drapich wydaje decyzję dotyczącą  przeniesienia kościoła parafialnego, plebanii

i budynków gospodarczych z Drogini – z terenu zalewowego do Osieczan. 26 stycznia 1977 roku komisja   PRO SACRA   przy Kurii Metropolitalnnej w Krakowie zatwierdza plany kościoła  w Osieczanach, jako możliwe do realizacji. W roku 21 czerwca 1977 roku  Naczelnik Miasta i Gminy

w Myślenicach  Janusz Gęślak zatwierdza plan realizacyjny budowy kościoła i plebanii.  6 sierpnia 1979 roku parafia w Drogini otrzymuje ostateczne pozwolenie na rozpoczęcie budowy kościoła w Osieczanach. Jedną z Mszy Świętej zapamiętaną przez wiernych Osieczan odprawił na kilka miesięcy przed wyborem na Stolicę Piotrową ówczesny metropolita krakowski Kardynał Karol Wojtyła. Przed poświęceniem miejsca pod budowę nowego kościoła w Osieczanach w protokołach powizytacyjnych parafii  zapisał wówczas: „ 29 stycznia 1978 roku odprawiłem Mszę Świętą ze słowem Bożym w małej Osieczańskiej kaplicy, gdzie regularnie gromadzą się  już tamtejsi parafianie”. Dnia 19 lipca decyzją wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie dotyczącej budowy zbiornika wody pitnej dla miasta Krakowa na rzece Rabie, zawisła groźba zagłady najpiękniejszej części wsi Droginia wraz z historycznymi obiektami  kościoła i dworu. Pod wodą wiec przyszłego zalewu miała się znaleźć wieś Droginia z kościołem, cmentarzem, dworem rodu Bzowskich i szkołami (rolniczą i podstawową). Początkowo władze polityczne nie zgadzały się na budowę nowego kościoła. Uważały, że teren wokół  przyszłego zbiornika wodnego powinien być wolny od jakichkolwiek obiektów sakralnych. Wobec tego postanowiono dołączyć poszczególne wsie do sąsiadujących z nimi parafii. Część nie zalanej Drogini z Banowicami do Trzemeśni. Osieczany do Myślenic. Brzączowice do Zakliczyna. Stanowczy jednak sprzeciw ówczesnego Arcypasterza Księdza Kardynała Karola Wojtyły, obecnego Ojca Świętego Jana Pawła II, a później Księdza Kardynała Franciszka Macharskiego i mieszkańców całej parafii(Brzącowic, Drogini i Osieczan) i długie ich zmagania z twardym stanowiskiem władzy, przeciwnej powstaniu nowych obiektów sakralnych zakończyły się uzyskaniem zgody na budowę kościoła w Osieczanach i przeniesieniem siedziby parafii. Z części dóbr dworskich państw Brzezińskich parafia otrzymała w roku 1977 nieruchomość w posiadanie wieczystej dzierżawy. Od tego roku rozpoczęto przygotowania do  ewakuacji z terenów które miały znaleźć się w czasy zbiornika wody pitnej dla miasta Krakowa. W roku 1978 stanął krzyż jako zapowiedź budowy nowej świątyni. Wkrótce rozpoczęła się ekshumacja prochów ze starego cmentarza w Drogini na nowy cmentarz położony w Osieczanach. Pozostał wojenny cmentarz w Banowicach. Obecnie raz w roku w Dzień Zaduszny odprawiana jest Msza Święta. Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych były  ostatnimi  latami świątyni drogińskiej, mimo usilnych starań o odroczenie terminu wyburzenia i mimo oporów mieszkańców Drogini, która chciała zachować swój kościół za wszelką cenę. Po ostatniej Mszy Świętej 1986 roku (Niedziela Biała) rozpoczął się demontaż wyposażenia kościoła a potem jego rozbiórka i przewiezienia materiałów na miejsce budowy nowej świątyni. Granice parafii raz jeszcze uległy zmianie. Dekretem Arcybiskupa Krakowskiego z dnia 7 stycznia 1987 roku zostaje erygowana parafia Brzącowice , a na pierwszego  proboszcza otrzymuje nominację wikariusz w Drogini Ksiądz Bronisław Matuszny. Pierwszym zaś proboszczem w Osieczanach zostaje Ksiądz Jan Zając. W wielkim trudzie rozpoczął on budowę kościoła w Osieczanach. W dniu 24 października 1981 roku Ks. Kardynał Franciszek Macharski dokonał wmurowania kamienia węgielnego poświęconego przez Ojca Świętego Jana Pawła II w dniu 10 czerwca 1979 roku na Błoniach Krakowskich. 28 czerwca 1982 roku    Ks. Bp. Albin Małysiak poświęcił dolną część kościoła i odprawił pierwszą Mszę Świętą. Na wiosnę zaś na prośbę  Ks. Jana Zająca Ksiądz Kardynał Franciszek Macharski z dniem 23 grudnia 1983 roku przeniósł siedzibę Urzędu Parafii z Drogini do Osieczan. Na krótko przed swoim odejściem w roku 1985  Ks. Jan Zając złożył  w urzędzie gminy pismo sygnalizujące potrzebę budowy kaplicy w Drogini, które celowo zostało zagubione przez urzędników Wydziału Architektury w Myślenicach. W dniu 29 czerwca 1985 roku decyzją Ordynariusza Diecezji dotychczasowy proboszcz ks. Jan Zając został przeniesiony na stanowisko ekonoma PAT-u, a obowiązki proboszcza przejął ksiądz Piotr Sieja. Kontynuując rozpoczętą budowę okazałej, ale bardzo trudnej architektury powstającej nowej świątyni w Osieczanach. Poczynił też zdecydowane starania o pozwolenie na budowę kościoła filialnego na obrzeżach jeziora w Drogini.Były to lata 1985 – 1988. Dzięki stanowczej postawy proboszcza parafii, ks. Piotra Sieji i zaangażowanych  parafian stanął kościół filialny nawiązujący do tradycji historycznych świątyń w Drogini. Konsekracji przeniesionej świątyni z czaszy zbiornika na obrzeża zalewu w dniu 6 czerwca 1992 roku dokonał Ks. Kardynał Franciszek Macharski. W Osieczanach trwały równocześnie prace przy budowie wieży kościoła i montaż dzwonów, które w dniu 13 listopada 1988 roku poświęcił Ks. Bp. Kazimierz Nycz. Trwały też nieprzerwanie prace przy wykończeniu elewacji i wnętrza kościoła. Przez wszystkie lata budowy dzięki ofiarnej pomocy wiernych parafii prace mogły dość w szybkim tempie zmierzać ku szczęśliwemu końcowi. Niezwykłym darem na rzecz budowy kościoła, było ofiarowanie całego majątku przez małżonków miejscowej parafii Władysława Batko i Józefy Makselon, zamieszkałych w Drogini na Tuleji pod numerem 52. Wykończenie wnętrza kościoła parafialnego w Osieczanach należy zawdzięczać temu właśnie darowi przy niezwykłym wysiłku wielu, wielu parafian. Dla uczczenia 100-letniej śmierci Św. Wojciecha w przeddzień uroczystości w dniu 22 kwietnia 1997 roku Arcybiskup, Metropolita Krakowski Ks. Kardynał Franciszek Macharski w obecności dużej rzeszy wiernych i przybyłych kapłanów dokonał poświęcenia nowej świątyni. Obecnie w wielkim trudzie wierni parafii kontynuują prace przy wykończeniu parafialnego kościoła w Osieczanach. Z najważniejszych zadań pozostały jeszcze: wyposażenie i wystrój bocznej kaplicy, gruntowny remont organów, malowanie wnętrza kościoła, Zagospodarowanie terenu wokół kościoła i ogrodzenie, oraz wyposażenie kotłowni i uruchomienie ogrzewania kościoła. Po wykonaniu w/w. Prac było możliwe uwieńczenie wieloletniego trudu budowy konsekracją świątyni. w dniu 30 czerwca 2002 r przez Ks. Kardynała  Franciszka Macharskiego.