Kamieniołom rogowca w Bysinie

Kamieniołom założony w warstwach lgockich jednostki śląskiej Karpat fliszowych. W odsłonięciu rytmicznie powtarzają się naprzemianległe warstwy piaskowców z łupkami mułowcowymi i iłowcowymi. Miąższość piaskowców waha się od kilku do ok. 30cm. Ławice grube są rzadkie. Łupki natomiast występują w cienkich pakietach grubości kilku do kilkunastu centymetrów. W dolnej części kamieniołomu piaskowce przeważają nad łupkami, w górnej - odwrotnie. Osady piaskowcowo-łupkowe wykazują ciągłość horyzontalną o mniej więcej identycznej miąższości. Są one charakterystyczne dla środowisk związanych z sedymentacją morską powstałych w obrębie lobów depozycyjnych stożków podmorskich.

W bysińskim wyrobisku występuje kilka odmian piaskowców. Są typowe o szaro-brązowej barwie, rdzawej na powierzchni zwietrzałej, teksturze psamitowej, laminacji równoległej. Spotykana jest również laminacja falista i przekątna. Nierzadkie są wyjątkowo twarde piaskowce krzemionkowe (gezy) o szarej barwie, przełamie muszlowym, krzemionkowym spoiwie pochodzenia organicznego. Obecne są także piaskowce z rogowcami, a w nich widoczne smugi i soczewki rogowca, zajmujące centralne części ławic. Zawarta w nich krzemionka pochodzi z rozpuszczania igieł gąbek, a takie skały to spongiolity.

Przy wejściu do kamieniołomu w Bysinie po lewej stronie widoczna gruba ławica piaskowca z rozwiniętymi na spągu strukturami sedymentacyjnymi - mechanoglifami (jamki wirowe z widoczną kierunkowością oraz ślady żerowania organizmów) i organoglifami. Po jego południowej stronie, występuje bardzo wyraźny cios. Składa się on z co najmniej dwóch zespołów ciosów o rombowatym kształcie.

Niegdyś, w górnej (wschodniej) części odkrywki, zaobserwować można było wyraźne wygięcie warstw skalnych zgodne z nachyleniem stoku. Zjawiska takie rozwijają się w przypowierzchniowych strefach zwietrzeliny pod wpływem spełzywania osadów zboczowych, a noszą nazwę soliflukcji. Ta forma tektoniczna to hak zboczowy.